Szkoła Podstawowa im. Królowej Jadwigi w Tłuszczu

      Królowa Jadwiga przyszła na świat w pierwszych tygodniach 1374 r. jako trzecia i najmłodsza córka Ludwika Węgierskiego i Elżbiety Bośniaczki. Młodej królewnie zapewniono staranne i wszechstronne wykształcenie – władała poza węgierskim i polskim, jeszcze językiem łacińskim, włoskim i niemieckim.
      Wcześnie ujawniła wrażliwość na krzywdy bliźnich kształtując swoją osobowość na podstawie wzoru dwóch świętych kobiet – szwedzkiej księżniczki Brygidy i Katarzyny Sieny.

Nie mając ukończonych czterech lat, została obiecana i następnie zaręczona z synem Leopolda Austriackiego- Wilhelmem. Po śmierci ojca Ludwika w roku 1382 sprawy sukcesji przybrały inny obrót, a wraz z nimi zmianie uległy plany małżeństwa. Koncepcja oddania korony polskiej Jadwidze powstała dopiero wtedy, gdy panowie polscy nie zgodzili się na kontynuację unii personalnej z Węgrami. Jadwiga została sprowadzona do Krakowa, gdzie 15 października 1384 roku odbyła się uroczysta koronacja na Wawelu. Odtąd znajdowała się na orbicie działalności polityków polskich. Nie dopuścili oni do zawarcia małżeństwa z Wilhelmem mimo, że przybył do Krakowa w sierpniu 1385 roku. Jednocześnie pertraktowali z Władysławem Jagiełłą- wielkim księciem litewskim. Oto jak wspomina w swej Kronice przybycie Jadwigi do kraju Jan Długosz:

Zaprawdę nadzwyczajnym widowiskiem był ów wjazd niedorosłego dziewczęcia, samego bez matki, otoczonego tylko wspaniałym dworem, wiedzionego przez sędziwe duchowieństwo, urzędników poważnych, świetne niepewności, zabiegów grożących losom państwa, chwilę tę czyniły jakby zwiastunką zbawienia. Kraj w Jadwidze, w „młodym królu” swym, w dziewicy zachwycającej piękności, której sam wiek dodawał uroku – widział zbawcę i zesłańca bożego

Ostatecznie Jadwiga 18 lutego 1386 roku poślubiła w Katedrze Wawelskiej starszego o dwadzieścia pięć lat Władysława Jagiełłę. 4 marca Jagiełło został koronowany na króla Polski. Małżeństwo to i będąca jego następstwem unia były ogromnie ważnymi wydarzeniami – zmieniły cały układ sił w Środkowej i Wschodniej Europie, a Jadwiga była główną sprawczynią epokowego wydarzenia- chrystianizacji Litwy.

Królowa Jadwiga była hojna dla ubogich i często odwiedzała chorych. Prowadziła intensywne życie religijne, stale dokonywał się jej rozwój duchowy. Fundowała szpitale i kościoły, a jej wieloraką działalność dobroczynną potwierdzają dokumenty donacyjne. Była pierwszym polskim monarchą, który odwiedził Jasną Górę. Nakładem Jadwigi zbudowano kościół Najświętszej Marii Panny, hojnie wyposażyła kościół Mariacki w Krakowie i założyła na Kleparzu zakon św. Benedykta, była dobroczyńcą innych klasztorów. W Katedrze Wawelskiej ufundowała ołtarz Wniebowzięcia. Patronowała tłumaczeniu na język polski Pisma Świętego i wielu dzieł ojców kościoła:

Rzecz wątpliwa, czy królowa przybywając do kraju cokolwiek umiała po polsku, ale to pewne, że ten język wkrótce sobie przyswoiła, że wiele księg pobożnych tłumaczyć kazała i, że za jej czasów na Wawelu po raz pierwszy dało się słyszeć publicznie polskie Słowo Boże. Ręką jej szyte ozdoby do kościołów, liczne dla nich ofiary, dowodzą pobożności wielkiej (…) W czasie Wielkiego Postu i przez cały adwent odzianą włosiennicą ciało osobliwszą powściągliwością trapiła. Nikt w niej nie widział płochości, żadnego opiewu, nikomu nie okazywała pychy, zawiści, niechęci.

Na uwagę zasługuje troska Jadwigi względem młodzieży studiującej w Krakowie oraz Pradze. Na dworze papieskim w Rzymie podjęła starania o odnowienie działalności Akademii Krakowskiej. W 1397 roku uzyskała pozwolenie papieskie na otwarcie wydziału teologicznego na uniwersytecie krakowskim. W swoim testamencie zapisała uniwersytetowi ogromne sumy w postaci złota i drogocennych klejnotów. Odnowiony uniwersytet służył podniesieniu kultury umysłowej w Polsce. Stał się ogniskiem promieniującym wielką humanistyczną wiedzą. Wykształcił wielu wybitnych Polaków.

Chrześcijańska postawa Jadwigi zaznaczyła się na rzecz pokoju. rozumiała tajniki polityki, ujawniając wielką przenikliwość zwłaszcza w sprawach krzyżackich i litewsko-ruskich. Stała się orędowniczką pokoju Zakonu z Polską pod warunkiem zaprzestania niepokojenia Litwy przez Krzyżaków. Odegrała też doniosłą rolę w doprowadzeniu do zgody między Jagiełłą i Witoldem.

22 czerwca 1399 r. urodziła się parze królewskiej córeczka – Elżbieta Bonifacja, która w niecały miesiąc później zmarła, a 17 lipca 1399 r. zakończyła swoje życie jej matka. Śmierć Jadwigi wzbudziła szczery i powszechny żal. Cały kraj ogarnęła żałoba.  Została pochowana na Wawelu. W polskiej tradycji historycznej zajmuje Jadwiga doczesne miejsce jako jedyna kobieta – król na tronie polskim i jako władczyni dobrze zasłużona dla kraju, który nie był jej właściwą ojczyzną, chociaż i po ojcu i po matce spokrewniona była z polskimi Piastami.

W dniu 8 czerwca 1979 na Wawelu Jan Paweł II odprawił po raz pierwszy Mszę św. ku czci błogosławionej Jadwigi. W czerwcu 1997 r. w czasie wizyty Jana Pawła II w Polsce ogłoszona świętą.