Starostwo Powiatowe
w Łosicach

Kiedy Mazurek Dąbrowskiego stał się hymnem narodowym Rzeczpospolitej? To doskonałe pytanie, które warto sobie zadać gdy świętujemy Rok Wybickiego! Szlachcic z kaszubskiego Będomina we Włoszech napisał pieśń, która jest symbolem Polek i Polaków. W 95. rocznicę ustanowienia Mazurka Dąbrowskiego polskim hymnem narodowym zapraszamy do poznawania historii, która sprawiła że dziś w szkołach uczymy się, że „Jeszcze Polska nie zginęła, kiedy my żyjemy”!

Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przekonany o wyjątkowym znaczeniu dorobku Józefa Wybickiego, oddając hołd jego dokonaniom, ustanowił rok 2022 Rokiem Józefa Wybickiego. Ten polski pisarz i polityk zmarł 200 lat temu, 10 marca 1822 w Manieczkach, w Wielkopolsce. Jego najbardziej znanym dziełem jest Pieśń Legionów Polskich we Włoszech, która później została ogłoszona polskim hymnem narodowym.
Jednak zanim o Mazurku, kilka faktów z życia Wybickiego. Urodził się 29 września 1747 roku w Będominie koło Kościerzyny. Jako 17-latek wszedł w świat polityki, brał udział w elekcji ostatniego króla Polski Stanisława Augusta. Sławę (i niesławę) przyniosła mu mowa wygłoszona 3 lata później potępiająca politykę rosyjską wobec Polski, po której musiał się ukrywać. Po pierwszym rozbiorze osiadł w Polsce. Był dwukrotnie żonaty. Pomiędzy piastowaniem godności politycznych aktywnie rozwijał swoją twórczość literacką. Literacki dorobek Wybickiego obejmuje dzieła polityczne, prawne, poezje, sztuki teatralne, pisma publicystyczne, mowy sejmowe, odezwy, rozprawy polityczne i prowadzone pamiętniki. Po drugim rozbiorze przeniósł się w okolice Grójca na Mazowszu. Zaangażował się w insurekcję kościuszkowską, po upadku której zostawił rodzinę i udał się na emigrację. Podczas działań poznał Jana Henryka Dąbrowskiego, którego potem unieśmiertelni w Mazurku. To go ściągnął do Włoch i to jemu pomógł zorganizować Legiony. Wybicki nieraz rozmawiał z Napoleonem. Po utworzeniu Księstwa Warszawskiego pomagał tworzyć sprawną administrację. Po klęsce Napoleona Józef Wybicki był ścigany, ale uratowało go wstawiennictwo Adama Czartoryskiego. Miał już 68 lat i choć jeszcze angażował się w życie kraju, wiek dawał o sobie znać coraz bardziej. Na kilka miesięcy przed śmiercią powrócił do swojego majątku w Manieczkach, gdzie zmarł nagle 10 marca 1822 roku w wieku 74 lat. Pochowano go przy kościele w Brodnicy koło Śremu, ale od 1923 roku spoczywa w Krypcie Zasłużonych Wielkopolan w podziemiach kościoła św. Wojciecha w Poznaniu.

Źródło: niepodległa.gov.pl