W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z naszej witryny oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu. W każdym momencie można dokonać zmiany ustawień Państwa przeglądarki. Dodatkowo, korzystanie z naszej witryny oznacza akceptację przez Państwa klauzuli przetwarzania danych osobowych udostępnionych drogą elektroniczną.
Powrót

Kaczory

Historia Miejscowości Kaczory

Pierwsze wzmianki o istnieniu wsi pochodzą z 1513 r. W przeciwieństwie do innych miejscowości, Kaczory nie rozwijały się wokół dworu, ponieważ taki tu nigdy nie powstał. Przez bardzo długi czas były małą osadą, położoną na terenie starostwa ujskiego, na wrzosowisku wśród gęstych lasów, nieco na uboczu. Początkowo istniało tu tylko 6 gospodarstw. W połowie XVII wieku były 22 gospodarstwa, karczma i kuźnia. W chwili zaboru pruskiego, w 1772 roku, Kaczory miały 136 mieszkańców. Przełomowym momentem w dziejach Kaczor było powstanie Kolei Wschodniej, łączącej Berlin z Królewcem (Ostbahn), którą uruchomiono 27 lipca 1851 r. Wieś znalazła się na bardzo ważnym szlaku komunikacyjnym, co było impulsem do rozwoju. Doskonale obrazuje to dość nagły skok liczby ludności – z 198 mieszkańców w 1843 r. do 402 w 1867 r. Dworzec kolejowy w Kaczorach wybudowano w 1880 r. Warto nadmienić, że w latach 1920-1939 wszystkie pociągi osobowe jadące z Piły (była wówczas w rękach niemieckich) mijały Kaczory i zatrzymywały dopiero na następnej stacji, w Miasteczku Krajeńskim, gdzie był kolejowy posterunek kontroli granicznej. W połowie XIX wieku otrzymały również bardzo ważne połączenie drogowe – powstała bowiem szosa łącząca  Śmiłowo z Chodzieżą, z drewnianym mostem na Noteci.

W przededniu pierwszej wojny światowej Kaczory miały ok. 500 mieszkańców, w tym tylko 50 narodowości polskiej. Sytuacja zmieniła się po traktacie wersalskim (28 czerwca 1919 r.), gdy Kaczory wróciły do Polski. Początkowo granica polsko-niemiecka przebiegała przez wieś, dzieląc ją na dwie części. W lutym 1920 r. granicę przesunięto 3 kilometry za Kaczory (biegła niemal dokładnie wzdłuż obecnej linii wysokiego napięcia). Przez pierwsze dwa miesiące mieszkańcy Kaczor mogli swobodnie przekraczać granicę. Był to też czas przeznaczony na podjęcie decyzji w sprawie zamieszkania w Polsce albo w Niemczech. Liczne rodziny niemieckie wyprowadziły się wówczas z Kaczor. W 1920 r. we wsi mieszkało już 20 rodzin polskich i 30 niemieckich. W kolejnych latach proporcje wyrównały się i Niemców było tyle samo, co Polaków. Swobodny ruch graniczny został zamknięty 1 kwietnia 1920 r., kiedy w Żabostowie powstał posterunek straży granicznej (mieścił się w istniejącym do dzisiaj budynku).

Miejscowość Kaczory

Kaczory z roku na rok zmieniają swoje oblicze na lepsze. Stają się piękniejsze, bogatsze i wygodniejsze do życia. Jeszcze zupełnie niedawno wyglądały jak średniej wielkości wieś, dzisiaj przypominają ładne miasteczko. Są jedną z najlepiej rozwijających się miejscowości w Wielkopolsce. Liczba ludności wzrosła tu do 2881 i ciągle ma tendencję zwyżkową.

Kaczory bardzo się rozbudowały. Nowe domy i budynki przydały mu nowoczesności, upiększyły. Wyraźnie widać, że jest to miejscowość, która autentycznie pełni funkcję głównego ośrodka gminy. Posiada pełną infrastrukturę komunalną. Działają tu liczne placówki handlowe (około 20 sklepów) i usługowe (m.in. stacja paliw, 2 bary, 2 apteki, 3 zakłady fryzjerskie, kilka zakładów mechaniki pojazdów). O finanse mieszkańców troszczy się Bank Spółdzielczy, który funkcjonuje w nowoczesnym obiekcie. O ,,strawę duchową” i rozrywkę dba Gminny Ośrodek Kultury. Nad zdrowiem czuwają lekarze, pracujący w Przychodni Lekarskiej.

Miejscowość Kaczory współcześnie

W latach 1920-1939 Kaczory przeżywały drugi etap rozkwitu. Powstało tu kilka znaczących obiektów: hotel, restauracja, poczta. Głównym źródłem utrzymania ludności było rolnictwo (wieś posiadała w sumie 865 ha gruntów). Większe i lepiej zorganizowane gospodarstwa należały do Niemców, co wynikało z faktu, że pozostawały one w ich rękach od co najmniej kilkudziesięciu lat. Powojenne Kaczory nadal były niedużą wsią, której zabudowa koncentrowała się wokół ulic: Górnej, Dworcowej, Chodzieskiej, Kościelnej i częściowo Leśnej. Rozbudowa rozpoczęła się na początku lat 60. Jako pierwsza powstała ulica Topolowa, przy której stanęło 50 nowych domów. W latach 70. powstało Osiedle XXX-lecia PRL. A potem ruszyło się już na dobre. Nieprzerwany boom budowlany trwa w Kaczorach od połowy lat 80. Zabudowana została cała ulica Pilska wraz z odchodzącymi od niej uliczkami, a w ostatnich latach piękne osiedle domków jednorodzinnych wyrosło na polach w kierunku na Równopole. W miejscowości znajdują najważniejsze instytucje: Urząd Gminy, Urząd Stanu Cywilnego, Ośrodek Pomocy Społecznej, Gminny Ośrodek Kultury, Gminna Biblioteka Publiczna, Posterunek Policji, Bank Spółdzielczy, Przychodnia Lekarska, Nadleśnictwo Kaczory. W Kaczorach żyje się wygodnie i ciekawie, gdyż wieś tętni życiem, a liczba organizowanych  imprez i festynów jest imponująca. Wielkim atutem Kaczor jest też położenie i przyroda. Wieś leży nad urokliwym jeziorem Kopcze, niedaleko, bo zaledwie w odległości 2 km, jest jezioro Bobrowe, a z trzech stron rosną piękne lasy.

Kościół w Kaczorach

Najcenniejszy zabytkiem w Kaczorach jest kościół pw. św. Andrzeja Boboli. Świątynia została wybudowana w 1912 r. wspólnie przez protestantów i katolików. Przez pewien czas służyła wiernym obu wyznań, ale z czasem została zajęta przez ewangelików i zamieniona na zbór. Po II wojnie światowej zbór ten rewindykowano i poświęcono w niedzielę, 9 listopada 1947 r. Poświęcenia dokonał proboszcz śmiłowski ks. Ignacy Geldner. Kościół filialny w Kaczorach został dedykowany św. Andrzejowi Boboli. Ołtarz projektował oraz zbudował Antoni Gładych z Byszek, rzeźbiarz – samouk. W 1967 r. Kaczory zostały przez Prymasa Polski ks. Stefana Wyszyńskiego wyłączone z parafii Śmiłowo jako parafia rektorska. Pierwszym proboszczem był ks. Władysław Dopierała, który do końca swojej posługi duszpasterskiej w Kaczorach nie został zatwierdzony przez władze komunistyczne jako proboszcz parafii i przez 8 lat nosił tytuł „rektora”.

Z biegiem lat miejscowość rozwijała się tak szybko, że zaistniała konieczność budowy nowego kościoła i domu parafialnego. Tego zadania, przy wielkiej pomocy wiernych, miejscowych zakładów i gminy, podjął się  ks. Hieronim Krawczyński proboszcz parafii w Kaczorach  w latach 1991 – 2015.  Kamień węgielny pod nową świątynię wmurował 2 października 1994 r. abp Henryk Muszyński. 20 sierpnia 2000 r. bp Stanisław Gądecki poświęcił świątynię w surowym stanie. Jej patronką została błogosławiona Franciszka Siedliska. Nowy kościół należy do największych w okolicy, może pomieścić jednorazowo 1000 osób.

Widok kosciola z ulicy Chodzieskiej

Zdjęcia (60)

{"register":{"columns":[]}}