Pryszczyca u dzikich zwierząt – zagrożenie, którego nie wolno lekceważyć
Pryszczyca u dzikich zwierząt – kluczowe informacje dla myśliwych i leśników
Pryszczyca to jedna z najbardziej zaraźliwych chorób zwierząt parzystokopytnych, mogąca przenieść się z dzikich zwierząt (sarny, jelenie, daniele, łosie, dziki, żubry, bizony, bawoły) na zwierzęta gospodarskie, powodując poważne straty ekonomiczne. Wirus rozprzestrzenia się przez bezpośredni kontakt między zwierzętami, zanieczyszczone ręce, ubrania, sprzęt, pojazdy, a także trofea myśliwskie czy produkty pochodzenia zwierzęcego. Wektorem mogą być też ptaki i gryzonie. Wirus utrzymuje się w środowisku wyjątkowo długo – do 2 miesięcy w glebie i na sierści, do 13 tygodni na butach, a w mięsie nawet do 190 dni. Objawy pryszczycy to m.in. pęcherze w okolicach pyska, zmiany skórne, kulawizna, ślinienie i gorączka.
Pamiętaj – nie wszystkie środki dezynfekujące działają na wirusa (np. alkohol i jod są nieskuteczne). Dlatego tak ważne jest przestrzeganie zasad bioasekuracji: pranie odzieży łowieckiej, dezynfekcja obuwia i sprzętu, czyszczenie pojazdów. W przypadku podejrzenia choroby, niezwłocznie poinformuj służby weterynaryjne. Wspólne bezpieczeństwo to wspólna odpowiedzialność.
Materiały
Materiały edukacyjnepryszczyca_(FMD)_u_zwierząt_dzikich_-_ulotka_informacyjna.pdf 0.26MB