W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z naszej witryny oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu. W każdym momencie można dokonać zmiany ustawień Państwa przeglądarki. Dodatkowo, korzystanie z naszej witryny oznacza akceptację przez Państwa klauzuli przetwarzania danych osobowych udostępnionych drogą elektroniczną.

Historia Parafii

Wczesną historię parafii mokobodzkiej należy łączyć z odległym o dwa kilometry miejscem zwanym Budzieszynem, ponieważ tu znajdował się pierwotnie kościół parafialny dla mieszkańców Mokobód. Parafia budzieszyńska została erygowana w 1458 roku, staraniem Michała Goliginowicza, który wystawił w Budzieszynie w 1450 roku drewniany kościół p.w. Najświętszej Panny Marii, obdarzył go dochodami i oddał z parafią w zarząd księdzu Mikołajowi.

W 1513 roku Chreptowicz wraz ze starostą Kobrzyńskim wybudowali w Mokobodach kościół drewniany pw. św. Jadwigi. Jednocześnie utworzona została parafia, do której należało kilkanaście okolicznych wsi.

Parafia mokobodzka w XVI wieku uboga, z 1 włóką uposażenia, stopniowo wzbogacała się o nowe fundusze. W 1623 r. Jan i Wawrzyniec Wężowie dali na ręce proboszcza Jakuba Świniarskiego, dziedziczne posiadanie kościołowi w Mokobodach połowę swego dziedzictwa na wsi Trebni. W 1645 r. mieszczanka Zofia z Kosieradzkich Parzychortowa podarowała kościołowi stojące w pobliżu zabudowania w celu utworzenia szkółki i domu kapłańskiego. W 1646 r. gdy wójtem Mokobód był mieszczanina Stanisław Sojka, burmistrzem Stanisław Rzepka, a proboszczem Jakub Świniarski, nastąpiło przyłączenie parafii budzieszyńskien do mokobodzkiej dekretem biskupa łuckiego Andrzeja Gębickiego.

W latach późniejszych następuje pomyślny rozwój parafii, między innymi za sprawą przychylnie usposobionych urzędników i hojnych fundatorów: wojewody malborskiego Ernesta Denhoffa, Macieja Osińskiego z Osin, Adama Michała Walińskiego z dóbr Wystan i przede wszystkim możnemu rodowi Ossolińskich.

Aleksander Ossoliński herbu Topór, starosta drohicki, miecznik wielki litewski ze względu na zły stan kościoła pochodzącego z 1513 roku, ufundował w 1766 roku kościół pod takim samym wezwaniem jak poprzedni. Był to obszerny kościół drewniany na fundamentach murowanych z pięcioma ołtarzami i chórem muzycznym z organami. Obok kościoła usytuowano dzwonnicę z trzema duzymi dzwonami, oraz szpital dla chorych i ubogich utrzymujących się z jałmużny.
Pomyślny rozwój parafii przerwał pożar kościoła w 1792 r. wzniecony od uderzenia pioruna. Bezpośrednio po pożarze kościoła, rozpoczął starania o budowę nowego, syn Aleksandra Ossolińskiego-Jan Onufry, starosta drohicki, prezes Sądu Apelacyjnego w Księstwie Warszawskim. Onufry Ossoliński, wielki patriota, poseł na Sejm Czteroletni, który gorąco popierał uchwalenie Konstytucji 3 Maja, postanowił urzeczywistnić królewski a potem narodowy zamiar upamiętnienia Konstytucji 3 Maja. Kiedy się okazało, że budowa kościoła Opatrzności-votum za Konstytucję 3 Maja, nie ma w Warszawie szans realizacji, Ossoliński sprowadził do Mokobód w 1793 roku zwycięzcę konkursu królewskiego na kościół Opatrzności - Jakuba Kubickiego i powierzył mu budowę nowej świątyni. Ten wybitny architekt wykorzystał projekty konkursowe i jeszcze w roku 1793 wykonał model kościoła i rozpoczął prace budowlane. Nie były to jednak czasy, które sprzyjały realizacji takich zamierzeń.
Drugi rozbiór Polski, Powstanie Kościszkowskie, trzeci rozbiór i utrata niepodległości. To wszystko sprawiło, że prace budowlane ciągnęły się bardzo długo. W 1812 r. zmarł fundator kościoła Jan Onufry Ossoliński. Nadzieje na ukończenie budowy kościoła stały się nikłe.. Jednakże sytuacja uległa radykalnej zmianie, po objęciu zarządu parafią przez ks. Jana Żebrowskiego w 1814 r. Ten zaradny i pełen inwencji proboszcz doprowadził w krótkim czasie do częściowej finalizacji prac budowlanych. W 1818 r. na podstawie dekretu biskupa Feliksa Lewińskiego przeniesiono obraz Matki Boskiej z Budzieszyna do Mokobód. Konsekracji Kościoła dokonał w roku 1837 biskup Jan Marceli Gutkowski. Prace wykończeniowe i częściowo modernizacyjne trwały w kościele jeszcze w 2 poł. XIX w.

Pierwsza i druga wojna światowa, nie pozostawiły większych zniszczeń świątyni poza drobnymi uszkodzeniami muru od kul karabinowych. Poważniejsze prace, które zmieniły oblicze mokobodzkiego kościoła, przeprowadzono w latach 1964-1966. Wykonano wówczas na ścianach polichromie o tematyce maryjnej, a ich autorem jest artysta malarz Tadeusz Drapiewski. W roku 1979 wymieniono drewnianą podłogę na posadzkę z marmuru.

Zachowany do dnia dzisiejszego kosciół, reprezentuje styl klasycystyczny. Jest to budowla centralna, na planie zbliżonym do kwadratu z wpisanym krzyżem greckim oraz dwoma ryzalitami na osi, co w pełni odpowiada ideałowi regularnego i przejrzystego planu charakterystycznego dla tej epoki. Wewnątrz wyróżnia się sposób przekrycia części centralnej dwoma kopułami, wzniesionymi jedna nad dugą; w niższej zastosowano obszerny okulus, przez który rozpościera się widok na podniebienie kopuły wyższej. Oryginalnie została zaprojektowana również fasada, w której wgłębny portyk arkadowy wraz z surowym ryzalitem nadają budowli monumentalny charakter. Zastosowanie przejrzystego planu, oryginalnego rozwiązania fasady a nade wszystko wieloczaszowych kopuł, stawia budowlę mokobodzką wśród najlepszych klasycystycznych kościołów centralnych w Polsce.

Wśród wyposażenia kościoła znajduje się wiele cennych obiektów, do których zalicza się: obraz Matki Bożej Budzieszyńskiej z XVII w., obraz "Chrystus Nauczający" z końca XVIII wieku,przypisywany Franciszkowi Smuglewiczowi; obraz "Hołd Pasterzy" z XIX wieku, autorstwa Piotra le Bruna; model kościoła mokobodzkiego, wykonany w 1793 roku przez Jakuba Kubickiego; rzeźby ewangelistów śś. Jana i Łukasza, z XVIII wieku, wykonane przez Macieja Polejowskiego - jednego z wybitniejszych rzeźbiarzy polskich doby rozwiniętego baroku.

Zdjęcia (3)

{"register":{"columns":[]}}