Zelewo
Zelewo (Zélewò), wieś sołecka usytuowana przy drodze krajobrazowej zwanej Kępą Górecką. Najstarsze ślady osadnictwa datowane są na wczesną epokę żelaza, co potwierdziły znaleziska grobów skrzynkowych w latach 20. XX w. Według ksiąg komturstwa gdańskiego, Zelewo należało do dóbr właścicieli okręgu puckiego, na prawie polskim. Pierwsza spisana wzmianka o tej miejscowości pochodzi z 1400 roku, gdzie wymienia się Jeska i Matzka z Zelowe, którzy wstawili się przed lęborskim sądem ziemskim. Do końca XVII w. należało do rodu Zelewskich, a od XVIII w. zostało podzielone na 5 części udziałow szlacheckich, z których dwa należały do rodziny Zelewskich, a pozostałe do Ustarbowskiego, Poblockiego, Tempskiego. Następnie w roku 1860 Zelewo wraz z folwarkiem Bielawa było podzielone między trzech właścicieli: von Paschkena, von Zelewskigo i von Poblockiego. W roku 1873 cały podzielony majątek szlachecki został zamieniony w gminę wiejską Seelau. W grudniu 1873 roku wydzielono Grabowin z obszaru dworskiego Rybno i włączono do gminy wiejskiej Seelau. W okresie międzywojennym, w okresie od 1920 roku do 01.09.1939 roku Zelewo należało do Polski i było wsią graniczną między Polską a Niemcami. Od roku 1884 w Zelewie funkcjonowała Szkoła Powszechna. Pierwszym jej kierownikiem i nauczycielem (jedynym, któremu nadano tytuł rektora szkoły powszechnej) do roku 1900 był Franciszek Szornak (ur. 1857 roku w Szemudzie).
Zabytki architektoniczne: pozostałości majątku rodu Zelewskich, budynek szkoły z II połowy XIX w. położone przy ul.Długiej.
Ponadto warto zobaczyć: rzekę Redę leniwie wijącą się wśród łąk.
Warto wiedzieć: Zelewo znajduje się w najniżej położonym punkcie gminy (35 m.n.p.m.). Nazwa Zelewo pochodzi błota, bagna. W okresie międzywojennym nauczycielem szkoły w Zelewie był znany pisarz kaszubski Aleksander Labuda (Guczów Mack). W Zelewie mieszkał i pracował poseł na Sejm II RP Antoni Groth, urodziła się Otylia Szczukowska (córka Franciszka Szornaka), znana rzeźbiarka powiatu wejherowskiego. Wiele ciekawych informacji o życiu wsi dostarcza „Kronika szkoły powszechnej od 1884-1945 roku”.