Inteligencja emocjonalna

Życie emocjonalne to bogata sfera. Część osób upatruje w emocjach ważnego czynnika w codziennym życiu i dba o rozwój życia emocjonalnego. Znaczny odsetek ludzi stara się minimalizować wpływ emocji na swoje postępowanie, uważając je za mniej ważne od rozumu i rozsądku. Emocje pełnią jednak w naszym życiu ważną rolę. Są zdolnością adaptacyjną, motywują do działania, odzwierciedlają nasz stosunek do otaczającej rzeczywistości.

Zewnętrznymi przejawami emocji są na przykład mimika, postawa ciała, ton głosu. Za ich pomocą człowiek może uzewnętrznić wszystkie, zarówno przyjemne jak i przykre emocje.

Od niedawna naukowcy dostarczają coraz więcej dowodów na to, że emocje, a ściślej – inteligencja emocjonalna to czynnik, który decyduje o naszej umiejętności radzenia sobie w życiu praktycznym. Umiejętność ta zawiera w sobie zdolność do radzenia sobie ze stresem, zdolność do adaptowania się do nowych, ciągle zmieniających się warunków życia, ale też zdolność rozumienia uczuć i emocji innych. Pozwala na umiejętne wykorzystanie własnych uczuć w relacjach z innymi ludźmi. Właściwe kontrolowanie emocji pozwala na podejmowanie racjonalnych decyzji. Ułatwia asertywne uznanie własnego błędu, elastyczne dostosowanie się do okoliczności. Umożliwia podążanie za uczuciami i emocjami drugiej strony, z w konsekwencji – konstruktywną współpracę zamiast destrukcyjnej walki.

Uważa się, że w określonych okolicznościach umiejętność ta jest skuteczniejsza i bardziej pożądana niż inteligencja poznawcza, intelektualna, mierzona ilorazem inteligencji. Osoba odznaczająca się wysokim poziomem inteligencji emocjonalnej łatwiej potrafi znaleźć twórcze, uwzględniające potrzeby i priorytety obu stron, rozwiązanie trudnej sytuacji.

Inteligencja emocjonalna to nie wrodzona predyspozycja – to umiejętność, którą warto i należy ćwiczyć, rozwijać i doskonalić.

Opracowała Irena Małyszko

psycholog