Wyszecino
Wyszecino (Wëszecëno), wieś sołecka. Najstarsze osadnictwo datowane jest na wczesną epokę żelaza, co zostało stwierdzone na podstawie sześciu stanowisk archeologicznych, w tym pięciu osadniczych i jednej produkcyjnej – huty szkła. Należało do dóbr panków z komornictwa mirachowskiego, a parafii Luzino. Było siedzibą rodu Wyszeckich (pisanych również Wiessietzki). W późniejszym okresie zostało podzielone najpierw na siedem, a potem na dziewięć udziałów szlacheckich, należących do: Wyszeckich, Tempskiego, Dobrzewińskiego, Koslowskiego, Kosa, Dombrowskiego, Robakowskiego i Zelewskiego. Według statystyki z 1789 rozróżniano: wieś szlachecką Wyszeczyn, Wyszeczyńską Hutę, Wyszeczyński Młyn. Od 1853 roku dobra szlacheckie były stopniowo wykupywane przez: Randta, Hildebranda, von Eversta, starostę Lesse, Tanenberga, von Below, Müllera oraz Röhringa, starostę i deputowanego do sejmiku powiatowego. W okresie międzywojennym XX w. majątek uległ parcelacji i został sprzedany.
Zabytki architektoniczne: stodoła, obora, spichrz, park podworski z XIX w. (ul.Ofiar Stutthofu).
Pomniki przyrody: 250 letnia lipa drobnolistna o wysokości 35 m, znajdująca się w parku podworskim.
Osobliwości przyrodnicze: Dwa jeziora: Białe i Czarne (dojście od ul.Smażyńskiej, Wyszecki Wąwóz – 1,09 ha z rzadko występującą roślinnością źródliskową (ul.Ofiar Stutthofu – około 150 m za ul.Smażyńską po lewej stronie drogi, jadąc w kierunku Łebna).
Gospodarstwa agroturystyczne: „Aurelia” (ul.Myśliwska), „Domy na kaszubskiej wsi” (ul.Smażyńska).
Warto wiedzieć. W roku 1734, w czasie polskiej wojny secesyjnej na polach wyszeckich bitwę stoczyły wojska koronne Stanisława Leszczyńskiego pod dowództwem wojewody lubelskiego Jana Tarły z wojskami rosyjskimi. Bitwę wygrali Rosjanie. Przed II wojną światową w Wyszecinie istniało więzienie, a osadzeni byli zatrudniani na folwarku. Po II wojnie światowej we wsi funkcjonowało Państwowe Gospodarstwo Rolne. Pierwsza szkoła w Wyszecinie została wybudowana w 1952 roku.