Patron jednostki
Karol Wojtyła - prawdziwy mędrzec naszych czasów - jest niepowtarzalnym połączeniem artysty, filozofa, teologa, polityka i geniusza propagandy (w dobrym znaczeniu tego wieloznacznego pojęcia). Niekiedy te sfery jego aktywności stanowią odrębne byty - ale niekiedy w czarujący, a może nawet czarodziejski sposób łączą się w integralną całość.
Urdzony 18 maja 1920 roku w Wadowicach, małym mieście niedaleko Krakowa. Był drugim synem Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich.
Ojciec Karol był urzędnikiem administracji wojskowej w randze porucznika. Matka ukończyła Szkołę Sióstr Miłości Bożej przy ul. Pędzichów w Krakowie i zajmowała się dziećmi oraz domem. Zmarła 13. IV.1929 roku, gdy Karol miał zaledwie 9 lat; pochowana została na cmentarzu Rakowickim w Krakowie, gdzie spoczywa również ojciec i brat papieża, Edmund.
Dla Karola Wadowice były miastem "wolnym", były niewielkim, ale ważnym miasteczkiem. Był chłopcem wesołym, utalentowanym i każdą wolną chwilę lubił spędzać na powietrzu. Latem grał w piłkę nożną. Kochał on też sporty zimowe. Na początku fascynował się szybką jazdą na sankach, próbował też hokeja. Nieco później zaczął jeździć na nartach. Jako młody chłopiec przez kolegów był nazywany Lolkiem.
Podczas pielgrzymki do ojczyzny i wizyty w Wadowicach Jan Paweł II wspomniał o chrzcie w miejscowym kościele: "Kiedy patrzę wstecz, widzę, jak droga mojego życia poprzez środowisko tutejsze, poprzez parafię, poprzez moją rodzinę, prowadzi mnie do jednego miejsca, do chrzcielnicy w wadowickim kościele parafialnym. Przy tej chrzcielnicy zostałem przyjęty do łaski Bożego Synostwa i wiary Odkupiciela mojego, do wspólnoty Jego Kościoła (...). Chrzcielnicę tę już raz uroczyście ucałowałem w roku Tysiąclecia Chrztu Polski jako ówczesny arcybiskup krakowski. Potem uczyniłem to po raz drugi (...) na pięćdziesiątą rocznicę mojego chrztu, jako kardynał, a dzisiaj po raz trzeci ucałowałem tę chrzcielnicę przybywając z Rzymu jako następca świętego Piotra"
Podczas swego pontyfikatu papież dużo czasu poświęcił budowie jedności pomiędzy Kościołami chrześcijańskimi. Ważność ekumenizmu ujął w encyklice Redemptor hominis: "Nigdy nie przestanę tego podkreślać i będę popierał każdy wysiłek podejmowany w tym kierunku na wszystkich płaszczyznach, w których spotkamy naszych braci chrześcijan".
W tej samej encyklice mówił także o zadaniach współczesnego człowieka: "Tak jak w dawniejszych epokach, tak i teraz - i bardziej jeszcze - jest powołaniem teologów i wszystkich ludzi nauki w Kościele, ażeby łączyli wiarę z wiedzą i mądrością, aby przyczyniali się do ich wzajemnego przenikania, jak to wyrażamy w modlitwie liturgicznej na dzień św. Alberta, doktora Kościoła. Zadanie owo dzisiaj ogromnie się rozbudowało w związku z postępem ludzkiej wiedzy, jej metod oraz osiągnięć w poznaniu świata i człowieka. Dotyczy to zarówno nauk ścisłych (szczegółowych), jak i humanistycznych, jak również filozofii, o której ścisłych związkach z teologią przypominają dekrety ostatniego Soboru".
