Powiat
Siedlecki

Zanim powstał powiat

W przeszłości teren powiatu siedleckiego wchodził w skład różnych jednostek administracyjnych. Tu w średniowieczu zbiegały się granice Mazowsza, Podlasia wchodzącego w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego i Małopolski.

Za czasów I Rzeczypospolitej, obszar należący obecnie do powiatu siedleckiego wchodził w skład aż pięciu różnych ziem, należących do trzech różnych województw. Od 1529 r. w skład województwa mazowieckiego wchodziły m.in.: Wodynie i Seroczyn należące do ziemi czerskiej oraz Kotuń, Skórzec i Żeliszew z ziemi liwskiej wchodzące wcześniej w skład Księstwa Mazowieckiego.

Siedlce, Domanice, Zbuczyn i Wiśniew leżały w ziemi łukowskiej, która stanowiła najbardziej północną część województwa sandomierskiego od 1471 r. lubelskiego wchodzących w skład Małopolski.

Mordy, Suchożebry, Korczew, Paprotnia, Przesmyki i Mokobody należały do ziemi drohickiej a Łosice i Sarnaki do ziemi mielnickiej stanowiących południowo-zachodnią część województwa podlaskiego. Po unii lubelskiej w 1569 roku, ziemia drohicka została odłączona od Litwy, a włączona w skład Królestwa Polskiego.

Należy przypomnieć, że przez wieki granica między Polską a Litwą przebiegała wzdłuż rzeki Liwiec, była też ona granicą między Mazowszem a Podlasiem.

Teren powiatu był miejscem ścierania się różnych kultur i narodowości. Od strony południowo-wschodniej były to plemiona ruskie, od zachodu docierali tu osadnicy z Mazowsza a od północy Jaćwingowie, a od połowy XIII wieku Litwini. Pozostałością po dawnych mieszkańcach są zachowane do dziś nazwy niektórych miejscowości np. Stok Lacki i Stok Ruski.

Przed III rozbiorem na północ od Siedlec, pod wsią Chodów, przy ujściu Muchawki do Liwca zbiegały się granice trzech województw: lubelskiego, mazowieckiego i podlaskiego, oraz granice trzech ziem: liwskiej, łukowskiej i drohickiej. Wieś Strzała leżała w województwie lubelskim, Chodów w województwie podlaskim, a Niwiski i Wyłazy w województwie mazowieckiem.

Geneza powstania powiatu siedleckiego

21 marca 1796 r. na mocy postanowień III rozbioru Polski, Siedlce i okolice znalazły się na terenie zaboru austriackiego. Obszar ten nazwano Galicją Zachodnią lub Nową Galicją. Kilka miesięcy później, 18 lipca 1796 r. Siedlce stały się siedzibą cyrkułu siedleckiego (jednostki administracyjnej monarchii austriackiej). Ciekawostką jest fakt, że siedziba cyrkułu mieściła się początkowo w Łukowie.

W 1803 r. cyrkuł siedlecki podzielono na okręgi (Kreise) znajdujące się w: Siedlcach, Garwolinie i Stanisławowie. Sześć lat później na mocy postanowień traktatu pokojowego w Schönbrunn zawartego 14 października 1809 r. między napoleońską Francją a Austrią doszło do zmian administracyjnych w dawnym Cesarstwie austriackim. 14 października 1809 r. tereny Galicji Zachodniej włączono w skład Księstwa Warszawskiego.

Kilka miesięcy później 17 kwietnia 1810 r. dokonano kolejnej zmiany administracyjnej, tworząc w Siedlcach stolicę departamentu siedleckiego, jednego z dziesięciu w Księstwie. Na czele departamentu stał prefekt pochodzący z nominacji księcia warszawskiego, czyli króla saskiego Fryderyka Augusta I. Miał on pełnię władzy administracyjnej i policyjnej, spod jego kompetencji wyłączone były tylko sprawy wojskowe i sądownictwo. Przy prefektach istniały rady prefekturalne.

Departament siedlecki podzielono na 9 powiatów: bialski, łosicki, łukowski, radzyński, siedlecki, włodawski, żelechowski, węgrowski i garwoliński. Po raz pierwszy w historii pojawiła się wówczas nazwa powiat siedlecki. Na przestrzeni dziejów jego granice ulegały wielokrotnym zmianom. Na czele powiatu stał podprefekt, a na czele miasta – burmistrz.

Po klęsce Napoleona w wojnie z Rosją i likwidacji Księstwa Warszawskiego na mocy postanowień Kongresu wiedeńskiego w 1815 r. utworzono Królestwo Polskie połączone unią personalną
z cesarstwem rosyjskim.

16 stycznia 1816 r. Siedlce zostały stolicą województwa podlaskiego, jednego z ośmiu, na jakie podzielono Królestwo. Teren województwa podzielono na obwody: siedlecki, łukowski, bialski
i radzyński, a te z kolei na powiaty. W skład obwodu siedleckiego wchodziły wówczas dwa powiaty: siedlecki i węgrowski. W świadomości społecznej Siedlce stały się wówczas stolicą Podlasia. Pogląd ten jest żywy po dziś dzień, choć jak ukazano powyżej miasto nie miało nic wspólnego z historycznym czy też geograficznym Podlasiem.

Województwo podlaskie zlikwidowano w marcu 1837 r. w ramach akcji represji po powstaniu listopadowym i likwidacji odrębności Królestwa od Cesarstwa Rosyjskiego. Powstała wówczas gubernia podlaska ze stolicą w Siedlcach.

Gubernię podlaską zlikwidowano w styczniu 1845 r. przyłączając jej tereny do guberni lubelskiej, w której skład weszło wówczas osiem powiatów: lubelski, krasnostawski, hrubieszowski, zamojski, siedlecki, łukowski, bialski i radzyński.

Podczas powstania styczniowego w latach 1863-1864 władze powstańcze powróciły do podziału administracyjnego kraju z 1816 r. na 8 województw, a te z kolei na powiaty i okręgi dzieląc gubernię lubelską na dwie jednostki administracyjne, czyli województwo podlaskie i lubelskie. Pierwsze z nich podzielono na powiaty: siedlecki, bialski, łukowski i radzyński te z kolei dzieliły się na okręgi. Nowy podział administracyjny miał usprawnić organizację terenową władz powstańczych.

W grudniu 1866 r. wydano kolejny ukaz carski dotyczący zmian w podziałach terytorialnych kraju. Wprowadzał on nowy podział administracyjny kraju zwiększając liczbę guberni z 5 do 10, a powiatów z 39 do 85. Od 1 stycznia 1867 r. Siedlce ponownie zostały stolicą guberni, tym razem siedleckiej. Podzielono ją na dziewięć powiatów: siedlecki, węgrowski, sokołowski, konstantynowski, bialski, włodawski, radzyński, łukowski i garwoliński. Należy zaznaczyć, że zmniejszono wówczas znacznie powiat siedlecki tworząc z jego północnej części powiat sokołowski a kilkanaście gmin włączono do powiatu węgrowskiego.

Po wspomnianym podziale w składzie powiatu siedleckiego pozostało 17 gmin: Czuryły, Domanice, Jasionka, Jastrzębie, Królowa Niwa, Krześlin, Mordy, Niwiski, Pióry, Stara Wieś, Skórzec, Skupie, Tarków, Wiśniów (obecnie Wiśniew), Wodynie, Zbuczyn i Żeliszew. Gminę Jastrzębie skasowano jeszcze przed I wojną światową.

Gubernia siedlecka istniała do lipca 1912 r., kiedy to zlikwidowano ją a jej tereny włączono do nowopowstałej guberni chełmskiej oraz do guberni lubelskiej i łomżyńskiej. Powiat siedlecki wszedł wówczas w skład guberni lubelskiej.

W czasie I wojny światowej powiat siedlecki znalazł się w niemieckich strukturach okupacyjnych w Generalnym Gubernatorstwie Warszawskim złożonym z 11 gubernatorstw wojskowych, wśród nich siedleckiego. Władze niemieckie zlikwidowały wcześniejszy podział rosyjski na gubernie. Zachowały natomiast istniejący dwustopniowy podział terytorialny na powiaty i gminy. Na czele powiatu stał Kreisschef. W 1917 r. z gminy Mordy wydzielono miasto Mordy, a z pozostałych wsi tej gminy utworzono gminę Stok Ruski.

W okresie II Rzeczypospolitej powiat siedlecki należał do utworzonego 2 sierpnia 1919 r. województwa lubelskiego. Był jednym z większych powiatów w Polsce, zajmował bowiem obszar 1987 km2, czyli 198 700 ha. Równocześnie omawiany region należał do słabo zurbanizowanych obszarów Polski. Omawiany obszar zaliczano do tzw. Polski B.

Region ten był typowo rolniczy, wykazujący zdecydowaną przewagę ludności wiejskiej. W 1921 r. według spisu powszechnego powiat siedlecki liczył 1287 km², składał się z 16 gmin i 478 miejscowości (w tym trzech miast). Zamieszkiwało go 96 463 osób (z czego w miastach 33 844 osoby czyli 34,5%, a na wsi 64 519 osób czyli 64,5%). Gęstość zaludnienia wynosiła 76,5 osoby na 1 km². Natomiast według kolejnego spisu powszechnego z 1931 r. na terenie powiatu mieszkało 151.455 mieszkańców, z czego w miastach 45 240 osób (29,9%) a na wsiach 106 215 (69,1%).

Przemysł w powiecie siedleckim ograniczał się do: jednej garbarni, dwóch cementowni, trzech młynów parowych, niewielkiej liczby młynów wodnych, wiatraków i cegielni. Zakłady były małe i zatrudniały niewielką liczbę robotników. Największym ośrodkiem przemysłowym były Siedlce, z dobrze rozwiniętym przemysłem metalowym, rolno-spożywczym, budowlanym i dużą liczbą niewielkich zakładów rzemieślniczych.

Sieć dróg na terenie powiatu była rozłożona nierównomiernie. Ogółem w powiecie siedleckim było 235,3 km dróg. Przez teren powiatu przechodziło kilka szos o znaczeniu ponad lokalnym: Warszawa - Siedlce - Brześć, Siedlce - Łuków - Radzyń Podlaski - Lublin, Siedlce - Sokołów Podlaski - Małkinia, Siedlce - Łosice - Siemiatycze - Białystok, Siedlce - Mokobody - Węgrów - Wyszków, Siedlce - Domanice. Przez obszar ten przebiegało również kilka linii kolejowych: Warszawa - Siedlce - Łuków - Biała Podlaska - Terespol - Brześć, Siedlce - Czeremcha, Siedlce - Małkinia, Siedlce - Łuków - Lublin.

Starostwo Powiatowe w Siedlcach powstało na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 sierpnia 1919 r. o tymczasowej organizacji powiatowych władz administracyjnych I instancji
na obszarze byłego zaboru rosyjskiego oraz rozporządzeń wykonawczych. Zakończyło działalność we wrześniu 1939 roku w związku z zajęciem terytorium powiatu siedleckiego przez Niemców. Działania starostów jako przewodniczących wydziałów powiatowych koncentrowały się przede wszystkim na gospodarczym aspekcie funkcjonowania społeczności lokalnej. Mieli do dyspozycji budżet samorządowy z którego finansowano działalność szpitalnictwa, odbudowę powiatu po wojnie, budowę infrastruktury drogowej, oświatowej, socjalnej.

W dwudziestoleciu międzywojennym doszło do znaczących zmian w strukturze administracyjnej powiatu. W 1923 r. do powiatu siedleckiego przyłączono gminę Przesmyki należącą przedtem do powiatu konstantynowskiego. W 1928 r. zlikwidowano gminy Jasionka i Pióry a wchodzące w ich skład miejscowości rozdzielono pomiędzy gminy: Królowa-Niwa, Zbuczyn, Wiśniów (obecnie Wiśniew) i Czuryły. Natomiast 1 kwietnia 1932 roku skasowano powiat konstantynowski i siedem gmin tego powiatu (Górki, Huszlew, Kornica, Łysów, Olszanka, Sarnaki i Świniarów) wraz z miastem Łosice przyłączono do powiatu siedleckiego.

Od 1932 r. w powiecie siedleckim było jedno miasto wydzielone Siedlce, dwie gminy miejskie Mordy i Łosice oraz 22 gminy wiejskie: Czuryły, Domanice, Górki, Huszlew, Kornica, Królowa-Niwa, Krześlin, Łysów, Niwiski, Olszanka, Przesmyki, Sarnaki, Skórzec, Skupie, Stara Wieś, Stok Ruski, Świniarów, Tarków, Wiśniów (obecnie Wiśniew), Wodynie, Zbuczyn i Żeliszew.

Największym skupiskiem ludzi było miasto Siedlce liczące w 1931 r. 36927 mieszkańców. Gmina Łosice liczyła 5 026 osób, a gmina Mordy 3 287 mieszkańców. Najliczniejszą gminą wiejską była gmina Sarnaki licząca 7 178 mieszkańców, a najmniejszą gmina Olszanka licząca zaledwie 3 132 osoby.

Należy zaznaczyć, że w dwudziestoleciu międzywojennym na terenie powiatu mieszkali również przedstawiciele mniejszości narodowych. Najliczniejszą grupę stanowili Żydzi, mniejszy procent stanowili Białorusini, Ukraińcy i Niemcy.

Podczas II wojny światowej, 26 października 1939 r. wprowadzona została niemiecka administracja cywilna. Obszar Generalnego Gubernatorstwa podzielony został na cztery dystrykty: Lublin, Warszawa, Kraków i Radom. Każdy dystrykt obejmował 10 powiatów, te z kolei dzieliły się na gminy. Powiat siedlecki zarządzany przez starostę został włączony w skład dystryktu warszawskiego. W połowie 1940 r. powiat siedlecki miał obszar 2 000 km², liczył 166 tys. ludności w tym 44 tys. Żydów i 3 tys. Niemców.

Starostwa miały własny i zlecony zakres działania. Do ich kompetencji należały m.in. sprawy ruchu ludności, sanitarne, budowlane, wyżywienia ludności i rozdziału wyznaczonych kontyngentów, ponadto wykonanie obowiązku pracy przymusowej przez ludność i wreszcie bezpieczeństwo ogólne na terenie powiatu lub wydzielonego miasta.

Do kolejnych zmian administracyjnych doszło po zakończeniu II wojny światowej. Do końca 1948 r. powiat siedlecki wchodził w skład województwa lubelskiego, a 1 stycznia 1949 roku włączono go do województwa warszawskiego. W skład powiatu wchodziło wówczas 22 gminy: Czuryły, Domanice, Górki, Huszlew, Kornica, Królowa Niwa, Krześlin, Łysów, Niwiski, Olszanka, Przesmyki, Sarnaki, Skórzec, Skupie, Stara Wieś, Stok Ruski, Świniarów, Tarków, Wiśniew, Wodynie, Zbuczyn, Żeliszew) oraz dwa miasta: Mordy i Łosice. Powiat zajmował wówczas powierzchnię 1987 km². Miasto Siedlce było miastem wydzielonym na prawach powiatu.

Starostwo Powiatowe w Siedlcach jako organ wykonawczy administracji ogólnej I stopnia powołany na podstawie Dekretu PKWN z 21 sierpnia 1944 r. o trybie powoływania władz administracji ogólnej I i II instancji. Kierownikiem Starostwa był Starosta mianowany przez Kierownika Resortu Administracji Publicznej (i przez niego odwoływany) na podstawie wniosku Wojewody i opinii Powiatowej Rady Narodowej. Rada mogła żądać usunięcia Starosty umotywowaną uchwałą, Starosta z urzędu wchodził w skład Powiatowej Rady Narodowej, pełniąc funkcję przewodniczącego Wydziału Powiatowego czyli organu wykonawczego PRN. Składał PRN sprawozdanie ze swego postępowania i jej podlegał w sprawach samorządowych. PRN w Siedlcach podlegała Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Lublinie a od 1949 r. WRN w Warszawie.

Starostwa zostały zlikwidowane na mocy Ustawy z 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej. Ich zadania przejęły Powiatowe Rady Narodowe. Powiatowej Radzie Narodowej w Siedlcach w latach 1950-1954 podlegały 22 gminy: Czuryły (z siedzibą we wsi Tarcze), Domanice, Górki, Huszlew, Kornica, Królowa Niwa (z siedzibą we wsi Krzesk Stary), Krześlin, Łysów, Niwiski, Olszanka, Przesmyki, Sarnaki, Skórzec, Skupie (z siedzibą w Mokobodach), Stara Wieś (z siedzibą w Siedlcach), Stok Ruski (z siedzibą w Mordach), Świniarów (z siedzibą w Łosicach), Tarków (z siedzibą w Paprotni), Wiśniew, Wodynie, Zbuczyn, Żeliszew.

Ustawa z 25 września 1954 r. o reformie podziału administracyjnego wsi i powołaniu Gromadzkich Rad Narodowych zlikwidowała podział na gminy. Najniższą jednostką podziału administracyjnego zostały gromady. Gromady, z gromadzkimi radami narodowymi (GRN) jako organami władzy najniższego stopnia na wsi, funkcjonowały do momentu ich zniesienia w dniu 1 stycznia 1973 r.

W 1956 roku zmienił się znacznie obszar powiatu siedleckiego. W związku z utworzeniem powiatu łosickiego z powiatu siedleckiego zostały wyłączone obszary zajmowane przez gromady wiejskie: Bejdy, Chotycze, Czeberaki, Górki, Hadynów, Huszlew, Kamianki Lackie, Kobylany, Kornica Nowa, Krzywośnity, Lipno, Łysów, Mierzwice Kolonia, Mostów, Niemojki, Olszanka, Platerowo-Pasieka, Przesmyki, Rusków, Sarnaki, Szpaki Stare, Wojnów i Zakrze oraz miasto Łosice. Teren powiatu siedleckiego zmniejszył się wówczas o 384 km².

1 stycznia 1973 roku dokonano likwidacji gromad i ponownie utworzono gminy. W Ustawie z dnia 28 maja 1975 roku o dwustopniowym podziale terytorialnym państwa dokonano likwidacji powiatów. Gminy zlikwidowanego powiatu siedleckiego (Korczew, Kotuń, Mokobody, Mordy, Paprotnia, Siedlce, Skórzec, Suchożebry, Wiśniew, Wodynie, Zbuczyn Poduchowny) weszły w skład utworzonego 1 czerwca 1975 r. województwa siedleckiego, którego siedzibą władz zostały Siedlce. W 1975 r. w skład województwa siedleckiego włączono ponownie gminę Przesmyki z pow. Łosickiego. Natomiast w 1991 r. powstała gmina Domanice.

Województwo siedleckie zlikwidowano 1 stycznia 1999 r. Z trzynastu gmin utworzono wówczas powiat siedlecki, który wszedł w skład nowoutworzonego województwa mazowieckiego.

Kościelne podziały administracyjne

Również podział administracji kościelnej na terenie powiatu znacznie zmieniał się na przestrzeni wieków. Poniżej podano tylko kilka, najbardziej charakterystycznych przykładów. We wczesnym średniowieczu zachodnie ziemie dzisiejszego powiatu siedleckiego należały do diecezji poznańskiej. Do pierwszych parafii założonych na tym terenie należą parafie w: Wodyniach pochodząca z 1444 roku oraz w Niwiskach z 1480 roku. Parafie te należały do dekanatu liwskiego w diecezji poznańskiej. Obszar obecnego powiatu siedleckiego położony na północ od Liwca podlegał biskupstwu łuckiemu. Do najstarszych parafii diecezji łuckiej na tym terenie należą: Mordy z 1408 r., Suchożebry z 1422 r. Tereny współczesnego powiatu siedleckiego położone na południe od Liwca, pierwotnie podlegały diecezji krakowskiej. W jej granicach erygowano m.in. parafie w: Zbuczynie w 1418 r., Pruszynie w 1430 r. i w Siedlcach w 1532 r.

Diecezję Janowską czyli Podlaską utworzono w 1818 roku i objęła ona swym zasięgiem cały obszar obecnego powiatu siedleckiego. Ukazem z 1867 roku, car Aleksander II skasował diecezję janowską czyli podlaską i przyłączył ją do diecezji lubelskiej. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku, nastąpiło odłączenie diecezji Janowskiej czyli Podlaskiej od lubelskiej. W 1924 roku, po przeniesieniu stolicy biskupiej do Siedlec, diecezję nazwano Siedlecką czyli Podlaską. Obecnie, od 1992 r. diecezja nosi nazwę - Siedlecka.

Warto zaznaczyć, że niektóre parafie na terenie powiatu siedleckiego np. Czołomyje, Mordy i Hołubla były obrządku wschodniego i do czasu kasaty unii w 1875 r., wchodziły w skład Unickiej Diecezji Chełmskiej.

Najważniejsze wydarzenia historyczne w dziejach powiatu

Podczas powstania listopadowego, na obszarze powiatu 10 kwietnia 1831 r. miała miejsce zwycięska bitwa wojsk polskich pod dowództwem gen. Ignacego Prądzyńskiego z wojskami rosyjskimi, dowodzonymi przez gen. Grigorija Rosena. Warto pamiętać, że wcześniej w tym samym dniu z oddziałami rosyjskimi walczono także pod Domanicami.

W 1846 r. Siedlce były jedyną miejscowością w Królestwie Polskim, gdzie doszło do akcji zbrojnej w ramach tzw. Powstania krakowskiego. 22 lutego 1846 r. Pantaleon Potocki, właściciel majątku Cisie (w obecnej gminie Kotuń) na czele oddziału powstańczego uderzył na garnizon rosyjski w Siedlcach. Atak się nie powiódł.

Niezwykle ważną rolę odegrały tereny powiatu siedleckiego podczas powstania styczniowego. M.in. w nocy wybuchu powstania z 22 na 23 stycznia 1863 roku na ogólną liczbę 33 ataków na garnizony i posterunki rosyjskie w całym Królestwie Polskim uderzono m.in. na oddział wojsk carskich stacjonujący w Stoku Lackim. W 1863 r. do walk powstańców z Rosjanami dochodziło w Szarutach i Kisielanach Kucach gm. Mokobody, Drupii gm. Skórzec, Woli Wodyńskiej gm. Wodynie, Białkach gm. Siedlce, Korczewie, Mordach, Raczynach gm. Przesmyki, Żebraku gm. Skórzec, Olszycu Szlacheckim gm. Domanice, Rzążewie, Smolance i Chromnej gm. Zbuczyn.

Warto zaznaczyć, że na terenie powiatu siedleckiego działał też oddział księdza Stanisława Brzóski (najdłużej walczącego powstańca w Królestwie) a 9 listopada 1863 r. w Siedlcach został publicznie stracony Władysław Rawicz - naczelnik cywilny województwa podlaskiego.

W 1939 r. podczas kampanii wrześniowej ziemie te były terenem bohaterskich walk żołnierzy polskich. Do najważniejszych walk jakie miały miejsce na terenie powiatu siedleckiego należą bitwy 12 i 13 września z oddziałami niemieckiej dywizji pancernej „Kempf” pod Seroczynem (gm. Wodynie) prowadzone przez 5 pułk piechoty Legionów z 1 DP oraz 11 dywizjon pancerny z Mazowieckiej Brygady Kawalerii oraz w dniach 13 i 14 września pod Wolą Wodyńską (gm. Wodynie) prowadzone przez oddziały z 1 Dywizji Piechoty Legionów pod dowództwem gen. Wincentego Kowalskiego.

Herb i flaga powiatu siedleckiego

Od 23 lutego 2018 r. powiat posiada swój herb i flagę.

Herb Powiatu Siedleckiego stanowi w polu czerwonym rzeka falista srebrna (biała), nad nią waga srebrna (biała), której szalki osadzone na ostrzu miecza gorejącego w słup o złotym (żółtym) ostrzu
i srebrnej (białej) rękojeści. Poniżej rzeki dwie skrzyżowane szable srebrne (białe) ze złotymi (żółtymi) rękojeściami.

Ponieważ w skład powiatu siedleckiego wchodzą, jak wspomniano powyżej tereny o niezwykle bogatej a zarazem skomplikowanej historii insygnia powiatu zaprojektowano od podstaw.

W załączniku nr 1 do uchwały Rady Powiatu Siedleckiego z 23 lutego 2018 r. znajdujemy szczegółowe objaśnienie symboliki herbu powiatu.

• Waga srebrna z mieczem gorejącym o złotym ostrzu - to atrybuty św. Michała Archanioła, patrona jednej z najstarszych parafii na terenie powiatu (miasteczko Mordy), który w sposób symboliczny może stanowić duchowego patrona tych ziem. Nawiązanie do tego Świętego jest też odwołaniem historycznym, jako że we wschodniej i północno-wschodniej części powiatu w przeszłości znaczna część ludności była wyznania prawosławnego, a później unickiego. Św. Michał Archanioł jest w kościołach wschodnich otaczany wyjątkową czcią i z tego powodu często patronował także katolickim parafiom na etnicznym i religijnym pograniczu.
• Rzeka falista srebrna – symbol granicy i pogranicza. Kilka rzek na terenie powiatu wskazuje na historyczne granice między Małopolską, Mazowszem i Podlasiem. To tu stykają się ze sobą te historyczne krainy.
• Skrzyżowane szable symbolizują Bitwę pod Iganiami (10.04.1831) – najgłośniejsze wydarzenie militarne na tych terenach, jedną z bitew Powstania Listopadowego (do której nawiązano też w herbie gminy wiejskiej Siedlce). W sposób symboliczny jest to też nawiązanie i hołd dla tych wszystkich, którzy przelewali swoją krew za ojczyznę na przestrzenie dziejów.
• Czerwone pole tarczy to najstarsza i najczęściej stosowana barwa w heraldyce polskiej – narodowej, państwowej i regionalnej:

1. barwa tarczy herbu Rzeczypospolitej – historycznej i współczesnej
2. barwa Małopolski (woj. lubelskiego)
3. barwa Podlasia (bez zmian w I, II i III RP)
4. barwa Mazowsza (do 1526 r. ks. mazowieckiego, później województwa mazowieckiego I RP oraz warszawskiego i mazowieckiego II i III RP, także guberni siedleckiej, woj. siedleckiego etc.).

Flaga powiatu siedleckiego

Flagę Powiatu Siedleckiego stanowi prostokątny poziomy płat sukna o proporcjach szerokości do wysokości 5 : 8 z pionowym układem pasów: biały - czerwony 1:1. Na środku białego pola znajduje się herb Powiatu Siedleckiego szerokości 3/4 białego pola.